روزنامه نگاری را به لقمه ای نان نفروشیم

بیستم سپتامبر(۱۳۲۷هجری شمسی) در تهران اعلام شد که مصوبه شورای وزیران که بهموجب  آن حقوق بگیران دستگاههای دولتی تا زمانی که شاغل باشند نمی توانند مدیر یا عضو تحریریه نشریات عمومی(غیر تخصصی) باشند ،به ارگانهای مربوط ابلاغ شده است.
"عبدالحسین هژیر نخست وزیر وقت در توجیه این مصوبه در یک نطق تلویز یونی گفته بود که بسیار دیده شده است که خبرنگار و یا دبیر یک حوزه خبری کارمند حوزه خبری آن وزارتخانه و یا دستگاه دولتی است واین مساله مبین روزنامه نگاری سالم و بیطرفانه نیست. این مصوبه برای خدمت به مطبوعات است نه بر ضد آنها.
جالب است!
   امروز بعد از گذشت ۵۷ سال از آن روزها بسیاری از گردانندگان مطبوعات ریز و درشت ما ازسالنامه ها گرفته تا روزنامه ها، نه در یک موسسه ُکه در چند سازمان وابسته به دولت اشتغال دارند.بدتر  از آن اینکه به این جمع  مدیران روابط عمومی ویا عوامل وابسته به آنها را  نیزمی توان افزود.
 مدیر پیشین نشریه وزین ما پس از ۱۶ سال فعالیت حرفه ای
،راهی ارگانی دولتی شد وبر کرسی معاونت   آن تکیه زد. ایشان  برای آنکه  همچنان خود  را حلقه ای از زنجیره  ناگسستنی ارباب مطبوعات  بداند، اداره نشریه وابسته به این سازمان عریض و طویل را نیز عهده دار شد.
آقای مدیر برای آنکه بتواند ذهن طیف عظیمی از خوانندگان را به خود مشغول دارد
، اقدام به انتشار این نشریه در تیراژ ۴۰۰ هزار نسخه نمود. یکی از دوستان می گفت اگر قرار باشد به قیمت لقمه نانی مدیران مطبوعات ما بسیاری از مبانی مسلم این حرفه را زیر چتر علامت سوال پنهان کنند پس تکلیف نسلی که تازه در آغاز راه قرار گرفته است چیست؟!