مردی همیشه رفیع

اولین بار با نام جلال رفیع با اثر ارزشمندش "بهشت شداد" و با خود او در نشست های تحلیل روشنفکری که در دهه هفتاد در مشهد برگزار می شد آشنا شدم .بهشت شداد، علاوه بر آنکه گریزیاریخی به دیپلماسی کشورمان در آغاز قرن بیستم دارد، حکایت سفر جلال به مقر سازمان ملل در آمریکا همراه هیأت سیاسی ایران در کشاکش حمله عراق به کویت است ، اثری که می تواند تجربه سفرنامه نویسی او را بخوبی به روزنامه نگاران عرضه کند. جلال رفیع از اوایل دهه هفتاد پس از نوشتن کتاب "فرهنگ مهاجم، فرهنگ مولد" و "بهشت شداد" و "فضیلت های فراموش شده" قلمش را غلاف کرد و به توصیه پزشکش ممنوع الفکرشد .چندی پیش و شاید قبل از پایان سالی که گذشت به یاد روزهای دهه هفتاد درخواتی را به بهانه انجام گفت و گویی کوتاه برایش ارسال کردم .چندی گذشت و خبری نشد تا اینکه امروز دستخطی از این کهنه کار قابل عرصه روزنامه نگاری به دستم رسید که در آن عذر خواسته و احساس " شرمندگی " ! کرده بود.نام جلال رفیع، و دیگرانی چون او در حافظه خیلی ها به یادگار خواهد ماند.کاش در ازدحام پرهیاهوی عصر اطلاعات که گاه به گاه نامی به بهانه نان به سبد هزینه های نهادهای فرهنگی مان گره می خورد فرصتی نیز فراهم می شد تا یادی از مردانی چون رفیع به میان آید تا بسادگی از خاطرمان نروند.

برای اطلاعات بیشتر درباره جلال رفیع به اینجا مراجعه کنید.

ردپای بی طرف ها در سندیکای قهوه فروشان !

علی‌اکبر عبدالرشیدی را خیلی ها می شناسند؛ روزنامه نگار، مترجم، نویسنده و خبرنگار 60 ساله کرمانی که در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میلادی خبرنگار حوزه اروپا، سازمان ملل متحد، جنبش عدم تعهد، اوپک و اتحاد اروپایی بود. و امروز مجری برنامه‌ های زنده تلویزیونی در ایران است و در کنار آن به نوشتن مقاله و سرمقاله برای روزنامه‌ها ، نوشتن و ترجمه کتاب نیز اشتغال دارد. وی مصاحبه با شخصیت هایی چون فیدل کاسترو رهبر کوبا، راجیو گاندی و ایندیرا گاندی رهبران فقید هند، خاویر پرز ده کوئه یار دبیر کل اسبق سازمان ملل متحد، دانیل اورتگا رهبر نیکاراگوئه و ضیاء الحق رهبر اسبق پاکستان را تجربه کرده است.نگاه عبدالرشیدی به رسانه ها و جانبداری آنها از این منظر که او خود یک رسانه ای فعال است می تواند جالب توجه باشد.گفت و گو با عبدالرشیدی شاید بتواند به انتقال بخشی از تجربیات او در این زمینه کمک کند. 

خبرنگاران چله نشین کامپیوترها شده اند

روزنامه نگاری پیامبری رخدادها و توصیف و تفسیر واقعیتهاست. روزنامه نگار مادام که اسیر و بازیچه سیاست بازی نشود می تواند روزنامه نگاری کند. او در گزارش آنچه هست به رسالت حرفه ای خود می اندیشد و آنچه می ماند تحدید عواملی است که او در آن نقشی ندارد. شنیدن تجربه های کار روزنامه نگاری از زبان روزنامه نگاران دود چراغ خورده چه برای شاغلان این حرفه و چه برای مخاطبان آنها همواره شنیدنی است. محمد بلوری؛ روزنامه نگار با تجربه کشورمان بخشی از تاریخ روزنامه نگاری کشورمان است .  اومعتقد است کسب مهارتها همراه با خلاقیتهای ذهنی است. کسی که می خواهد چیزی یاد بگیرد با خودآموز نمی تواند شناگر شود بلکه باید شیرجه بزند و سرش به کف استخر نخورد. باید توجه کرد که کسب مهارت همیشه باید وجود داشته باشد.» محمد بلوری را روزنامه نگاران ایران، با تخصص ویژه او در انعکاس اخبار حوادث می شناسند.او در سالهای قبل و بعد از انقلاب اسلامی، معاون سردبیر و عضو شورای سردبیری روزنامه کیهان، سردبیر نشریه ایرانیان، دبیر حوادث روزنامه های ایران و اعتماد و مسؤول ویژه نامه های حوادث روزنامه جام جم و ... بوده است.

گفتگوی من با محمد بلوری را بخوانید:

مطبوعات ایرانی و آشفتگی زبان شیرین پارسی

زبان فارسی با تاریخ و فرهنگ و تمدن ما پیوندی دیرینه دارد، به گونه ای که امروزه یکی از مهمترین ارکان هویت ملی ما ایرانیان به شمار می آید. به همین دلیل، پاسداشت و تقویت زبان فارسی، ارج نهادن به این میراث ارزشمند فرهنگی و استحکام بخشیدن به بنیان هویت ملی ما تلقی می شود. علاوه بر این، زبان فارسی زبان رسمی و زبان آموزش و ارتباطات فکری و علمی ماست و بخش مهمی از تفکر ما در چارچوب قواعد این زبان شکل می گیرد. به همین علت، کیفیت ارتباطات فکری و رشد علمی و فنی ما کاملاً وابسته به کیفیت زبان ما یعنی زبان فارسی است. زبان مطبوعات یکی از مصداق های «زبان معیار» است؛ بنابر این انتظار می رود چنین زبانی خالی از ایراد و اشکال باشد. نخستین گام در راه رفع ایرادهای احتمالی زبان مطبوعات و به کار بستن تجویزات زبان شناختی، توصیف دقیق زبانی است که در بخشهای مختلف مطبوعات به کار می رود. داشتن شناخت و توصیف دقیق اشکالات زبان مطبوعات، مقدمه هرگونه تلاش برای ارایه نظرات تجویزی و در نهایت حل مسایل و مشکلات زبانی این رسانه است. این موضوع محور گفتگوی من با دکتر امید مسعودی رئیس دانشکده علوم ارتباطات دانشگاه سوره است که تقدیم حضورتان می شود:

روزنامه نگاران به کارمندان مؤسسات مطبوعاتی تبدیل شده اند

کاهش تصدی گری دولت در بخش مطبوعات، گسترش آزادی بیان و مطبوعات، تأمین استقلال حرفه ای و امنیت شغلی روزنامه نگاران، تقویت و ارتقاء معیارهای اخلاق حرفه ای، ارتقای جایگاه مطبوعات ایران در محیط بین المللی، تقویت اعتماد دولت- ملت (در بخش مطبوعات) و از میان برداشتن شکافهای موجود تنها 6 بند از 12 بند هدفهای کلیات برنامه " توسعه مطبوعات" است که نهم مردادماه سا 84 به تصویب هیأت وزیران رسید. برنامه ای که به گمان برخی از دست اندرکاران مطبوعات کشور معلوم نیست چه نتیجه ای برای روزنامه نگاران در پی داشته است. برپایی جشنواره مطبوعات، را بهانه ای برای بررسی موضوعی چون توسعه مطبوعات و موانع و راهکارها در گفتگو با دکترعلی گرانمایه پور استاد دانشگاه قرار داده ایم.

گفت و گوی من با دکتر گرانمایه پور