تفاوت خبرنگاران تلویزیونی و خبرنگاران نشریات

خبرنگار خبرنگار است . فرقی نمی کند در یک روزنامه سراسری پرتیراژ قلم بزند یا یک هفته نامه محلی که چه بسا تیراژ زیادی هم ندارد. اما خیلی ها مایلند میان این طیف خط حایلی  وسیع ایجاد کنند.یکی از همین تفاوتهای محسوس را می توان در خصوص خبرنگاران نشریات ، خبرگزاری ها و خبرنگاران صدا و سیما مشاهده کرد.بسیاری از مدیران ومسوولان که از قضا از شهرت زیادی نیز در میان مردم برخوردارند هنوز با دیدن دوربین های تلویزیونی دچار چنان شور و شعفی می شوند که ترجیح می دهند بخش اعظم وقت آنها صرف گفت و گوهای تلویزیونی شود. ممکن است شما همکارمطبوعاتی من وقتی پس از تماسهای مکرربرای انجام یک گفت و گوی ساده با پاسخ منفی از سوی مدیری مواجهه می شوید با گفت و گوی مفصل همان مدیر با یک شبکه تلویزیونی برخورد کرده باشید. به خاطر دارم چند سال پیش  با یکی از مدیران دانشگاهی در محلی خارج از محیط کارش قرار مصاحبه داشتم. آقای مدیر با آنکه بخوبی می دانست من از یک نشریه ونه یک شبکه تلویزیونی برای گفت و گو با او آمده ام  از من پرسید پس دوربین فیلمبرداریتان کجاست ؟!                                                                                                                                  

 تمایزی که بسیاری از مدیران و یا مسوولان روابط عمومی در برقراری ارتباط با خبرنگاران رسانه های تصوری و مکتوب می گذارند ارایه اخبار و اطلاعات را نیز شامل می شود  در بسیاری از اوقات سهم خبرنگاران تلویزیونی از این اطلاعات به مراتب بیشتر از اطلاعاتی است که در اختیار نشریات و خبرنگاران آنها قرار می گیرد.چندی پیش وزارت بهداشت و درمان در مراسمی از خبرنگاران رسانه های مختلف با اهدای سکه تجلیل می کرد. تفاوت در نوع هدایا و تبعیض آشکار میان دو طیف خبرنگار به حدی ملموس و توهین کننده بود که جمع زیادی از خبرنگاران نشریات نشست مزبور را ترک کردند و فردای همان روز گله و شکایت آنها در نشریاتشان به چاپ رسید. اجازه بدهید نمونه دیگری را برایتان بازگو کنم. یکی دو روز پیش که ماجرای آتش سوزی کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران اتفاق افتاد به همراه عکاس روزنامه عازم محل شدیم. گروه فیلمبرداری صدا و سیما به همراه عکاسان و خبرنگاران دو سه نشریه نیز در محل حاضر بودند. خبرنگار صدا وسیما که گویی سیمای وی بیش از دیگر خبرنگاران برای مسوولان دانشکده آشنا بود و همین امر آنها را ذوق زده کرده بود به راحتی امکان یافته بود تا در سالن سوخته کتابخانه و زیر سقفی که هر لحظه بیم فرو ریختن آن می رفت با کارشناسان مربوطه صحبت کند اما جالب اینکه تا دقایقی چند خبرنگاران و عکاسان نشریات اجازه نیافتند حتی وارد این فضا شوند. کارشناسان نیز هر یک پس از ایستادن در مقابل دوربین تلویزیونی و ارایه نظرات خود وقتی در هنگام خروج از سالن با پرسشهای خبرنگاران سایر رسانه ها مواجهه شدند تنها یک پاسخ دادند و آن اینکه اجازه بدهید نتایج کارشناسی ها اعلام می شود  . مادام که چنین نگرش تفکری در میان مدیران ما باقی است نمی توان و نباید در انتظار پیشبرد فضای سالم رقابتی میان رسانه ها و تعامل آنها با جامعه بود.