دکترعلی اکبرجلالی:به ما می گویند خالی بند

در حالی که تا کنون 2 میلیارد دلار صرف فناوری اطلاعات در جهان شده است،اما در ایران حتی یک میلیارد دلار هم بابت این امر اختصاص نیافته است." این مطلب را دکتر علی اکبر جلالی نظریه پرداز موج چهارم در گفت وگو با "پرانتز" عنوان می کند.وی در همین خصوص اضافه می کند:جمعیت کشور ما یک صدم جمعیت دنیا است و باید حداقل بیست میلیارد دلار بابت پیشبرد این مهم هزینه می کردیم.   جلالی اضافه می کند: روزانه 3 میلیارد بایت اطلاعات جدید به حجم اطلاعاتی که در دنیا وجود دارد افزوده می شود ولازم است برای آنکه حرفی برای گفتن در دنیای اطلاعات داشته باشیم نگاه خود را به تولید اطلاعات تغییر دهیم.ما هنوز به جایگاه مناسبی ازحیث تولید اطلاعات دست نیافته ایم، هنوز مردم ما بعد از گذشت چند سال طعم واقعی دولت الکترونیک را نچشیده اندوهنوز بسیاری از سازمانهای دولتی ما آنقدر مکانیزه نشده اند که بتوانند از روشهای  دیجیتالی استفاده کنند. عضو هیات علمی دانشگاه علم وصنعت با انتقاد از نگاه مدیران به پیشبرد اهداف پژوهشی اضافه می کند: وقتی قرار است وزیری انتخاب شود چندان به این نکته که این وزیر تا چه میزان توانایی مواجهه با یک جامعه اطلاعاتی را دارد توجه نمی شود.آنقدر مشکلات زیاد است که عمده وقت یک وزیرصرف گرانی مرغ و امثالهم می شود! وقتی سیستم اینگونه طراحی شد وزیر هم تصور می کند خیلی هم نباید نگران آینده و پیشرفتهای علمی دنیابود.   استاد دانشگاه ویرجینیای غربی آمریکا اضافه می کند: در ایران وقتی طرحی را ارایه می کنیم به ما می گویند"خالی بند!". بعضی ها آنقدر به این طرحها بی توجه اند که حتی به خود زحمت نمی دهند در خصوص آن کمی فکر کنند. اشکالی که وجود دارد به افرادی بر می گردد که این مسؤولیتها را می پذیرند ولی سواد وتخصص لازم را در آن مسؤولیتها ندارند.جلالی ادامه می دهد:جامعه ما بیشتر سیاسی اداره می شود تا علمی و کارشناسی. با تغییر هر مسوولی فاصله ای هم در روند تحولات ایجاد می شود.هر مسوول جدید که بر سر کار می آید می کوشد کارهای مدیر سابق را زیر سوال قرار دهد واصطلاحا زیراب وی را بزند.   وی ضمن بااهمیت دانستن عنصر نیروی انسانی در سیر تحولات تکنولوژیکی جوامع یادآور می شود: ما همواره به داشتن نیروهای جوان خود بالیده ایم،غافل از آنکه بدانیم کثرت جمعیت جوان در برخی کشورها فرصت است و در برخی کشورها می تواند تهدید محسوب شود، کشوری که امکانات لازم را برای استفاده صحیح و بهینه از نیروی جوان خویش ندارد با فرصت مواجه نیست.در این کشور چه افتخاری وجود دارد که به نیروهای جوان خود ببالیم. افتخار زمانی است که همین جوانها به عنوان محورهای اقتصادی دنیا مطرح شوند وبتوانند از پتانسیلهای روز دنیا استفاده کنند.جلالی اضافه می کند: مسوولان جامعه باید به محققان خود اعتماد کنند اما وقتی برخی از بدیهی ترین نکات را نمی دانند چه باید کرد؟ قدرت مسوولان در کشور ما آنقدر بالاست که هر کس که به مسوولیتی رسید هر کاری که دلش می خواهد انجام می دهد.می گویند دوره های فناوری اطلاعات ایجاد کرده ایم، ولی اینکه چه سر فصلهایی برای این دوره ها لازم است هیچ کس نمی داند و هیچ نهاد هماهنگ کننده ای برای اتخاذ همین تصمیم ساده وجود ندارد. هر دانشگاهی برای خود سرفصلی را تدریس می کند، هر کسی به بهانه ای پولی را مطالبه می کند و دوره ای را تاسیس می کند آنوقت می خواهیم با چنین سیستمی با کشورهای توسعه یافته رقابت کنیم. دکتر جلالی با انتقاد از برخوردهای صورت گرفته با طرح های ارایه شده خود از سوی برخی مسوولان  می گوید: همانگونه که یک چوپان می تواند در همان حوزه کاری خودش نظر بدهد من و امثال من هم می توانیم نظر خود را ارایه دهیم ولی در این کشور روزی معاون فناوری اطلاعات روبروی من قرار گرفت و گفت : من معاون آی تی این کشورم تو چرا نظر می دهی! ما در چنین جامعه ای ودر کنار چنین مدیرانی زندگی وکار تحقیقاتی می کنیم. این مدیران بجای آنکه حمایت کنند فکر می کنند چون بر مسند مدیریت تکیه زده اند پس تمامی نظرات هم باید از دهان آنها خارج شود.  وی می افزاید: وقتی صنعت نانو تکنولوژی در دنیا مطرح شد نهاد ریاست جمهوری در کشور ما نیز نهادی را تحت همین عنوان در کشور تاسیس کرد.اما وقتی خود را با کشوری مثل کره جنوبی که 5 میلیارد دلار بابت آن هزینه کرده است مقایسه می کنیم متوجه می شویم که چقدر از این قافله هم عقب مانده ایم.مجموعه آنچیزی که انجام شده است "سند چشم انداز بیست ساله نظام" است که تنها یک کاغذ است که در قالب دستورالعمل کلان تنظیم شده است و خیلی ها خرابکاری های خود را در قالب همین برنامه عنوان می کنند و می گویند فلان کار در راستای سیاستهای بیست ساله نظام است.