مرزهای تحدید مطبوعات تا کجاست؟

ری بردبری، روزنامه نگار انگلیسی و استاد روزنامه نگاری تامپسون در جایی می‌گوید:"خبرنگار مجبور است بنویسد و کنار بگذارد یا بسیاری از مواد نوشتنی و نکته ها را بسوزاند تا آنکه روح کار در رسانه را دریابد. باید از همان لحظه که تصمیم به نوشتن می گیرد، در حد لازم تلاش و کار کرده باشد. به همین سبب من اعتقاد دارم در این کار کیفیت در پی کمیت خواهد آمد." امروزه بسیاری از روزنامه نگارانی که پس از  فراغت  از  تحصیل روانه تحریریه های مطبوعات ما می شوند بیش از هر کس  دیگری  می دانند  که  موفقیت دراین حرفه بیش از هر عامل دیگر با پیگیری های مستمر در کسب وارایه اخبار واطلاعات همراه است یعنی همان چیزی که ماازآن به گزارشهای پیگیرانه یاد می کنیم.
این تصور که هیچ گزارشی وجود ندارد که بی نیاز از پیگیری باشد بسیاری  از  روزنامه نگاران  را  دچار  توهمی  نموده  است که  تلقی گزارش های مزبور را اساسا بی معنی تلقی می کنند .
با همین تصور  است که  بسیاری  از  دبیران خبر و  سردبیران  دیگر  نیازی  به  گنجاندن اینگونه  گزارشها در  صفحات  نشریات  خود نمی بینند.  ری بردبری،  روزنامه نگار  انگلیسی و استاد  روزنامه نگاری  تامپسون  در جایی می گوید:"خبرنگار مجبور است بنویسد و کنار بگذارد  یا  بسیاری  از  مواد نوشتنی و نکته ها را بسوزاند تا آنکه روح کار در اینگونه  گزارشها  از  آنجا که نیاز به صرف زمان بیشتر و  ارتباط با مجاری غیر  رسمی و حتی گاه صرف  هزینه های کلان مالی دارد کمتر با اقبال مدیران رسانه ها روبرو می شود و آنها ترجیح می دهند که عطای آنرا به لقای آن ببخشند.
امروزه  هنوز  در  مناطق وسیعی از دنیا صاحبان قدرتهای مالی و حزبی سرسختانه در برابر افشای جزییات امور غیر قانونی خویش می ایستند و می کوشند با توسل به حربه های مختلف ازشتاب خبرنگاران برای مطلع شدن از این امور بکاهند.

تطمیع  و  یا  تهدید  ابزارهای  گاه  موثری  به شمار می آیند که متاسفانه تا امروز نیز توانسته اند کارایی خود رانشان دهند.در انگلستان بطور سنتی در خصوص حفاظت از اطلاعات رسمی قوانین سختی وجود دارد اما برخی از کشورها را می توان نام برد  که دستیابی به این اطلاعات در آنها چندان هم غیر ممکن نیست.در  آمریکا درسال1997میلادی قانون  آزادی  تبادل  اطلاعات  مصوب سال 1966 تقویت شد و در پی آن درهای بسته بایگانی ها و پرونده های اطلاعاتی به روی مردم و مطبوعات گشوده شد که برخی از آنها سالها مخفی مانده بود.در کشور ما نیز گرچه همچون بسیاری از مناطق دنیا ضرورتهایی چون مصالح ملی و حفظ امنیت سیاسی نشت پاره ای از اطلاعات را اجتناب ناپذیر ساخته است ، اما باید پذیرفت که گاه مرز انتشار اطلاعات بقدری در معرض تحدید قرار می گیرد که ضرورتانمی توان هیچگونه توجیه منطقی بر آن متصور شد.نبود قوانین جامع بمنظور حمایت از حق کسب آزادانه اخبار با درک ملاحظات پیرامون آن گاه  به  پایین ترین  مقام  اجرایی  سازمانی  اجازه  هر  گونه برخوردبا خبرنگاران درحوزه های مختلف را می دهد.مدیران روابط عمومی سازمانها بی آنکه خود بدانند سوپاپ اطمینان مدیرانی می شوند که گمان می کنند افشای  هر  گونه  خبری ممکن است ثبات مدیریتی آنها رادر معرض تهدید قرار دهد.امروزه  وابستگی های  اقتصادی  و یا حزبی بسیاری از صاحبان موسسات خبری بیش از آنکه آزادی انتشار اطلاعات را از بیرون در مخاطره قراردهدخودبه مانع جدی انتشار اینگونه اطلاعات تبدیل شده است.
خط قرمزها گاه بدون کوچکترین دلیلی غلظت بیشتری به خود می گیرند واین مقوله تا بدانجا پیش می رود که در اندک زمان ممکن بسیاری از خبرنگاران نیز بی آنکه نیازی به گوشزدنمودن این مرزهااز سوی مدیران رسانه ای باشد خود در دام خودسانسوری افراطی گرفتار می آیند. در چنین فضایی است که فرصت طلبان اقتصادی و سیاسی نیز اطمینان  کامل حاصل  می کنند  که  اینگونه  موانع  با صرف  اندک  هزینه ای  از سوی  آنها در کوتاهترین  زمان  ممکن  از میان خواهدرفت.